توضیحات کلی درباره مکتب شیکاگو

در جامعه شناسی و بعدها جُرم شناسی، مکتب شیکاگو(که گاهی از آن به عنوان مکتب بوم شناختی یاد می شود) بدنه نخستین و اصلی کارهایی بود که در دهه های 1920 و 1930 پدیدارگشته و بر جامعه شناسی شهری متمرکز بود؛ همچنین این مکتب شامل پژوهش هایی است که توسط ترکیب نظریه ها و کارهای

میدانی مردم نگاری، درون محیط شهری شیکاگو انجام میگرفت و اکنون در جاهای دیگر نیز کاربرد دارد. در حالیکه این مکتب، پژوهشگران دانشگاه های متعددی در شیکاگو را در برمیگیرد ولی این عنوان به طور عام تری برای گروه جامعه شناسی و دانشگاه شیکاگو، که یکی از قدیمی ترین و با اعتبارترین ها در این حیطه است، نیز به کار برده می شود. پس از جنگ جهانی دوم «مکتب دوم شیکاگو» یی ظهور کرد که اعضای آن از روش کنش متقابل نمادین(symbolic interactionism) که با روش پژوهش های میدانی ترکیب شده بود استفاده کردند، تا پایه جدیدی از کارها را پی ریزی کنند. این موسسه  از اولین موسساتی بود که از روش های کمّی برای جُرم شناسی استفاده می کرد.
پژوهشگران سر شناس در مکتب اول شیکاگو عبارتند از: نیلز اندرسون(Nels Anderson)، ارنست برگس، روث شانل کاوان(Ruth Shonle Cavan) ، ادوارد فرانکلین فریزر(Edward Franklin Frazier)، اورت هوج(Everett Hughes) ، رودریک دی مکنزی(Roderick D. McKenzie)، جرج هربرت مید(George Herbert Mead)، رابرت ای. پارک، والتر سی رکلس(Walter C. Reckless)، ادوین ساترلند(Edwin Sutherland)، وی آی توماس(W. I. Thomas)، فردریک تراشر(Frederic Thrasher)، لوییس ویرث(Louis Wirth)، فلوران زانینسکی(Florian Znaniecki)